♨️مراسم کتاب پارون (پاره کردن کتابها) روز پایانی سال تحصیلی!
🔺صحنه دردآوری است. آموزش و پرورش باید با بررسی دلیل این رفتار، یک تغییر اساسی در روشهای خود بدهد.
🔸آیا عدم ارتباط دانش‌آموز با کتابها و محتوای آن چنین صحنه‌ای را رقم می‌زند؟ آیا چون دانشآموزان آینده خود را در این کتابها نمی‌بینند چنین صحنه‌ای اتفاق می‌افتد!
فیلمی از دانش آموزان ایرانی در حال پاره کردن کتابهای درسی در پایان سال تحصیلی منتشر شده که این اقدام را میتوان از چند منظر مورد نقد قرار داد، به ویژه در ارتباط با عملکرد نظام آموزش و پرورش :
۱. نماد بی اعتمادی به سیستم آموزشی
پاره کردن کتابهای درسی میتواند نشانهی سرخوردگی دانشآموزان از محتوای آموزشی باشد. بسیاری از منتقدان معتقدند سیستم آموزش و پرورش ایران بیش از حد حافظه محور، غیرپویا و غیرکاربردی است و به جای پرورش تفکر انتقادی و خلاقیت، صرفاً بر انتقال اطلاعات متمرکز است. این موضوع به ویژه در کتابهای درسی علوم انسانی که گاه با ایدئولوژیهای خاصی بارگذاری شده اند، مشهودتر است.
۲. فشارهای روانی و بی علاقگی به تحصیل
نظام آموزشی ایران با حجم بالای تکالیف، آزمونهای مکرر و فضای رقابتی شدید، فشار روانی زیادی بر دانش آموزان وارد میکند. این مسئله میتواند به بیزاری از درس و مدرسه بینجامد و اقداماتی مانند پاره کردن کتابها را به عنوان یک اعتراض نمادین توجیه کند.
۳. عدم تناسب محتوای درسی با نیازهای واقعی دانش آموزان
بسیاری از کتابهای درسی به روز نیستند و با نیازهای فکری و مهارتی نسل جدید فاصله دارند. دانش آموزان ممکن است احساس کنند مطالبی که میخوانند در زندگی واقعی یا آینده ی شغلی آنها کاربرد چندانی ندارد، که این مسئله به کاهش ارزش کتابهای درسی در نظر آنها میانجامد.
۴. انتقاد از نهادهای آموزشی به جای دانش آموزان
برخی از واکنشها به این اتفاق، دانش آموزان را مورد سرزنش قرار میدهند، در حالی که ریشه ی این رفتار را باید در نظام آموزشی ناکارآمد جستجو کرد. اگر آموزش جذاب، پویا و مرتبط با نیازهای نسل جوان باشد، چنین رفتارهایی کمتر رخ میدهد.
در بسیاری از کشورها، مدارس به جای تأکید بر حفظیات، بر مهارتهای زندگی، کار گروهی و تفکر انتقادی تمرکز میکنند. در مقابل، سیستم آموزشی ایران هنوز هم به روشهای سنتی پایبند است و این مسئله باعث ایجاد شکاف بین دانش آموزان و نظام آموزشی شده است.
این اتفاق نشان میدهد که آموزش و پرورش ایران نیاز به بازنگری عمیق در روشهای تدریس، محتوای درسی و فضای روانی حاکم بر مدارس دارد. به جای سرکوب یا بی توجهی به چنین رفتارهایی، بهتر است مسئولان به دنبال علل این نارضایتی ها باشند و اصلاحات ساختاری را در دستور کار قرار دهند.
