رییس انجمن آسیب شناسی اجتماعی ایران گفت: پرداختن به حوزه «کودکان کار» به عنوان یک آسیب اجتماعی نیازمند متولی واحد و مشخص است و تا این اتفاق نیفتاد نمی‌توان انتظار حل مشکلات و آسیب‌ها در این مقوله را داشت.
کورورش محمدی روز دوشنبه در گفت و گو با ایرنا افزود: این موضوع مهم اجتماعی را نمی‌توان به‌صورت فعلی حل و فصل کرد زیرا به این شکل همانند موضوع «طلاق»، هیچ پاسخگوی مشخصی برای آن وجود ندارد.
وی اظهار داشت: در جامعه‌ای زیست می‌کنیم که از یکی دو دهه گذشته، کودکان کار در آن شکل گرفته و بسیاری از آنان دیگر از سن ۱۸ سالگی – سن کودکی بنا به تعریف کنوانسیون بین‌المللی کودک – گذر کرده‌اند، اما کودکان جدیدی گرفتار این معضل شده اند.
مدرس دانشگاه و مشاور در حوزه های روانشناختی و اجتماعی گفت: از دیدگاه آسیب شناسی برای برنامه ریزی دقیق و عملیاتی در این حوزه، ابتدا باید رابطه بین حمایت و پیشگیری مشخص شود.
وی خاطرنشان کرد: بخش‌هایی از جامعه در قالب سازمان‌های مردم نهاد به صورت عاشقانه و صادقانه، تمام وقت و انرژی خود را برای حمایت از کودک کار و کاهش عوارض ناشی از آن گذاشته‌اند.
محمدی افزود: اما نبود هیچ نهاد متولی و پاسخگو، برای موضوعات اجتماعی و آسیب‌های موجود در این زمینه، باعث باقی ماندن و افزایش معضل‌ها شده و کودک کار در حال تولید است.
پژوهشگر مسایل و آسیب‌های اجتماعی با تاکید بر راهکار اندیشی برای رفع آسیب کودک کار افزود: باید با بهره‌گیری از ظرفیت نخبگان و تشکیل جلسات مستمر و موثر با آن‌ها به درمان ریشه‌ای این آسیب پرداخته شود.
وی خاطرنشان کرد: یکی از راهکارهای مهم و موثر در این زمینه تقویت و توسعه عدالت اجتماعی و تامین نیازهای معیشتی خانوار های نیازمند جامعه است، زیرا با توانمندسازی خانواده و ترمیم نواقص و ناتوانی سرپرست خانواده می‌توان مانع از تولید کودک کار شد.
محمدی افزود: اگر در برخی کشورهای توسعه یافته، روز جهانی «مبارزه با کار کودک» نامگذاری شده، به این دلیل است که این آسیب به رسمیت شناخته شده و برای کنترل آن مبارزه شده است.
رییس انجمن آسیب شناسی اجتماعی ایران افزود: اگر ما هم به‌دنبال حل ریشه‌ای این آسیب هستیم باید برنامه‌های مربوطه را از هیجان مداری به سمت مسأله شناسی تغییر دهیم.
کودک کار، در قانون فرد کمتر از ۱۸ سال تمام است که به صورت محدود یا نامحدود در خیابان به سر می‌برد؛ ممکن است هنوز با خانواده خود تماس داشته و از سرپناه برخوردار باشد و یا کودکی است که خیابان را خانه خود می‌داند و رابطه او با خانواده به حداقل رسیده است.
گذراندن وقت زیاد در خیابان به عنوان منبع اولیه برای تامین معاش ویژگی شاخص کودک کار است.
