در غزه کودکان نه فقط بر اثر اصابت موشک‌ها، بلکه به آرامی در آغوش مادران خود جان می دهند، مادرانی که با نگاهی مملو از اندوه و حسرت حتی از تامین یک لقمه غذا برای فرزندانشان بازمانده‌اند.
نظامیان ارتش رژیم صهیونیستی در ادامه جنایات بی‌وقفه خود در غزه با یورش به شهر دیرالبلح با ادعای تلاش برای یافتن جسد اسرای صهیونیست دربند مقاومت در این باریکه، اقدام به تخریب قبور و منازل فلسطینیان و کوچاندن اجباری مجدد مردم این شهر کردند. این تجاوز در نهایت بدون هیچ دستاوردی برای نظامیان صهیونیست به پایان رسید.
«محمود ابومصطفی»، یکی از شاهدان عینی این واقعه با توصیف لحظات ورود ارتش اسرائیل به این شهر و هتک حرمت به قبور فلسطینیان می‌گوید: صهیونیست‌ها مدعی بودند که در قبرستان این شهر اجساد اسرای اسرائیلی دفن شده است. آنها اجساد دفن شده را از دل قبرها بیرون کشیدند، اما همه اجساد متعلق به افرادی با ملیت فرانسوی بود و ارتباطی با آنچه صهیونیست‌ها به دنبالش بودند، نداشت.
این شهروند آواره فلسطینی در ادامه با اشاره به حجم گسترده تخریب و ویرانی مناطق مسکونی در خلال این یورش زمینی می‌گوید: ارتش اسرائیل و نظامیان این رژیم همه دار و ندارمان را نابود کردند و ما اکنون در خیابان‌ها رها شده‌ایم… نمی‌دانیم، الان باید چکار کنیم؟ سهم ما چیزی جز آوارگی، گرسنگی و تشنگی نیست. حتی از صبح تا به این لحظه یک لیوان آب ننوشیده‌ایم.
در غزه کودکان نه فقط بر اثر اصابت موشک‌ها، بلکه به آرامی در آغوش مادران خود جان می دهند، مادرانی که با نگاهی مملو از اندوه و حسرت حتی از تامین یک لقمه غذا برای فرزندانشان بازمانده‌اند. شکم کودکان خالی است، پوست بدنشان به استخوان‌هایشان چسبیده و ناله‌هایشان بی‌اثر شده چون برای همه شنیدن ناله‌های بی‌جواب نوزادان به امری عادی بدل شده، دیگر شیری و غذایی حتی در بیمارستان ها و مراکز درمانی غزه برای سیر کردن این نوزادان و کودکان مظلوم، موجود نیست. مرگ در همه جا حی و حاضر است، اما آرام و بی‌صدا جانشان را می‌ستاند.
«نورهان عطاالله»، مادر «حیا صالحه»، نوزاد فلسطینی است که با گذشت پنج ماه از تولدش به دلیل سوءتغذیه تنها سه کیلوگرم وزن دارد. این زن فلسطینی از مشکلات عدیده بر سر راه تامین شیر برای نوزاد معصومش سخن می گوید، امری که اکنون جان فرزندش را به خطر انداخته است.
در دیرالبلح دیگر جایی برای نجات جان انسان‌ها وجود ندارد، بمباران از آسمان و گرسنگی از درون بدن‌ها را فرسوده ساخته و شرمساری از هر طرف به این مردم مظلوم یورش آورده است. زنان و مردان به هر سو می‌دوند، بدون اینکه بدانند رهسپار کجا هستند؟ صبوری می‌کنند، درحالی که می‌دانند مرگ برای دستیابی به قرصی نان با شلیک تیری بی هدف در کمین آنهاست.
