محمدمهدی سیدناصری: شکافِ زبانی میان کودکانِ نسلِ زد و آلفا و والدین، پدیده‌ای فنی یا گذرا نیست؛ پدیده‌ای ساختاری است که اگر بی‌توجه بماند، ریشه‌های مشارکت، امنیت و حقِ شنیده‌شدن را سست می‌کند.
زبان، نه صرفاً مجموعه‌ای از واژگان بلکه ستون اصلی هویت، ارتباط و انتقال معناست. در خانواده‌های ایرانی، زبان همواره کارکردی فراتر از گفت‌وگو داشته است؛ حامل ارزش‌ها، پیوند عاطفی و ابزار اصلی تربیت بوده است. اما امروز، با ظهور نسلی که از نخستین روزهای کودکی در زیست‌بوم دیجیتال رشد یافته‌اند ــ نسل زد و نسل آلفا ــ زبان سنتی خانوادگی با چالشی بی‌سابقه مواجه شده است. واژگان دیجیتال، اموجی‌ها، کدهای رمزی و اصطلاحات لحظه‌ای که در شبکه‌ها و پلتفرم‌ها زاده می‌شوند، زبان تازه‌ای را خلق کرده‌اند؛ زبانی سریع، فشرده و گاه رمزآلود. این زبان نوین هرچند ظرفیت خلاقیت، همبستگی و هویت گروهی را برای کودکان و نوجوانان تقویت می‌کند، اما در برابر والدین و معلمان، به دیواری پنهان بدل می‌شود؛ دیواری که مانع از درک متقابل و استمرار گفت‌وگوی بین‌نسلی می‌شود.
ویژگی‌های زبان دیجیتال کودکان: سرعت، فشردگی و رمزآلودگی
زبان دیجیتال برخلاف زبان سنتی سه شاخص اصلی دارد:
